1.7
salvam esse consulatu abiens in contione populo Romano idem iurante iuravissem, facile
iniuriarum omnium compensarem curam et molestiam.
Quamquam nostri casus plus honoris habuerunt quam
laboris neque tantum molestiae, quantum gloriae,
maioremque laetitiam ex desiderio bonorum percepimus quam ex laetitia improborum dolorem. Sed si
aliter, ut dixi, accidisset, qui possem queri? cum
mihi nihil inproviso nec gravius, quam exspectavissem, pro tantis meis factis evenisset. Is enim fueram,
cui cum liceret aut maiores ex otio fructus capere
quam ceteris propter variam suavitatem studiorum,
in quibus a pueritia vixeram, aut si quid accideret
acerbius universis, non praecipuam, sed parem cum
ceteris fortunae condicionem subire, non dubitaverim
me gravissimis tempestatibus ac paene fulminibus ipsis obvium ferre conservandorum civium causa
meisque propriis periculis parere commune reliquis
otium.
1.8 Neque enim hac nos patria lege genuit aut
educavit, ut nulla quasi alimenta exspectaret a nobis
ac tantum modo nostris ipsa commodis serviens tutum perfugium otio nostro suppeditaret et tranquillum ad quietem locum, sed ut plurimas et maximas
nostri animi, ingenii, consilii partis ipsa sibi
ad utilitatem suam pigneraretur tantumque nobis in
nostrum privatum usum, quantum ipsi superesse posset, remitteret.
ch. 5
1.9
Iam illa perfugia, quae sumunt sibi ad excusationem, quo facilius otio perfruantur, certe minime sunt
-- --
audienda, cum ita dicunt, accedere ad rem publicam
plerumque homines nulla re bona dignos, cum quibus
comparari sordidum, confligere autem multitudine praesertim incitata miserum et periculosum sit.
Quam ob rem neque sapientis esse accipere habenas, cum
insanos atque indomitos impetus volgi cohibere non
possit, neque liberi cum inpuris atque inmanibus adversariis decertantem vel contumeliarum verbera subire vel
expectare sapienti non ferendas iniurias; proinde quasi
bonis et fortibus et magno animo praeditis ulla
sit ad rem publicam adeundi causa iustior, quam ne
pareant inprobis neve ab isdem lacerari rem publicam
patiantur, cum ipsi auxilium ferre, si cupiant, non queant.
ch. 6
